कविता – प्रदूषणका कुहिएका चल्लाहरू ।

जेठोदाइ आउँदा
कूचो लगायौ तिमीले
तर अहँ कूचो होइन
दक्षिणको किटाणु भित्र्यायौ तिमीले ।

नाराउखान र हावाहुरीको
भुँवरी चलायौ तिमीले
पलाएका समृद्धिका पखेटाहरू पनि
सबैसबै भाँच्यौ
तर अहँ कहिल्यै रोपेनौ तिमीले
वातावरणका एउटै हरियो बिरुवा पनि ?

केवल उडायो सपनाहरू शहीदका
अनि रोप्यौ भ्रमका विषालु ऐंशेलु कँडाहरू
र उमार्यौ तिमीले
तीखातीखा खिया लागेका काँटीहरू
जसले रोपिएर हजारौँ समृद्धिका
कलिला पाइतालाहरू आज रकाताम्मे भएर
टिटानसको विषालु विषले कुहिरहेछन्
दह सुकेर माछा कुहेझैँ ।

जबसम्म
बालुवाटार र सिङ्गो दरबारमा
भाले र पोथी मिलेर कोरल्छन्
प्रदूषणका कुहेका चल्लाहरू
जबसम्म देश भक्तका बादल मडारिएर
वर्षेर भिज्दैन देहावसान भएका बारीका डल्लाहरू
तबसम्म फेर्न सक्दैनन् सास आरामले फोक्सोबाट
ती डाँडाकाँडा, भीरपाखा, पर्वत र तराइका
अग्राख, धुपी र सल्लाहरू ।

फेरि म कसरी फेर्न सक्छु
स्वच्छ वातावरणको फोक्सोबाट
त्यो शुद्ध अक्सिजन ए मनुवाहरू ?
जबसम्म
बालुवाटर र सिङ्गो दरबारबाट बहिरहन्छ
कुहिएका सिनुका दुर्गन्धहरू
मेरै फोक्सोको कुलेसोभएर ।

राजबाबु श्रेष्ठ ‘सागर’
महोत्तरी, गौशाला न. पा. १